Date
Σάββατο 08 Απριλίου 2017 – Κυριακή 16 Ιουλίου 2017

Το British Council υποστηρίζει τη συμμετοχή δέκα καλλιτεχνών από τη Μ. Βρετανία στη documenta 14 στην Αθήνα

Η εικαστική έκθεση documenta, η οποία πραγματοποιείται κάθε πέντε χρόνια στο Κάσελ της Γερμανίας, είναι μία διεθνής συνάντηση αναγνωρισμένου κύρους και ένα από τα σημαντικότερα καλλιτεχνικά γεγονότα σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ο Adam Szymczyk είναι ο καλλιτεχνικός διευθυντής της documenta 14, η οποία φέτος για πρώτη φορά διοργανώνεται όχι μόνο στο Κάσελ της Γερμανίας αλλά και στην Αθήνα (Αθήνα: 8 Απριλίου–16 Ιουλίου 2017, Κάσελ: 10 Ιουνίου–17 Σεπτεμβρίου 2017).

Σε ολόκληρη την πόλη, σε περισσότερα από 40 διαφορετικά δημόσια ιδρύματα, περισσότεροι από 160 καλλιτέχνες απ’ όλο τον κόσμο παρουσιάζουν τα νέα έργα τους για την documenta 14. Οι χώροι και οι τοποθεσίες της documenta 14 στην Αθήνα περιλαμβάνουν μουσεία, κινηματογράφους, θέατρα, βιβλιοθήκες, αρχεία, πλατείες, πάρκα και ιδιωτικές κατοικίες, ενώ ένα μεγάλο τμήμα της έκθεσης μοιράζεται μεταξύ των ακόλουθων τεσσάρων ιδρυμάτων:

Η ομάδα της documenta 14 προετοίμαζε την έκθεση για τέσσερα χρόνια από κοινού με τους θεσμικούς συνεργάτες και υποστηρικτές της διοργάνωσης, με σκοπό να εδραιώσει την παρουσία της στην αθηναϊκή πρωτεύουσα, υποστηρίζοντας τον πειραματισμό, την πολυφωνία, τη συμμετοχή του κοινού και τον δημόσιο διάλογο καθ’ όλη τη διάρκεια της έκθεσης.

Στο πλαίσιο της documenta 14 με ιδιαίτερη ικανοποίηση υποστηρίζουμε δέκα καλλιτέχνες από τη Μ. Βρετανία, οι οποίοι παρουσιάζουν έργα τους στην έκθεση. Η συμμετοχή στη documenta 14 αποτελεί μία εξαιρετική ευκαιρία για τους καλλιτέχνες να προβάλλουν τη δουλειά τους και να έρθουν σε επαφή με ενδιαφερόμενους φορείς και σημαντικούς ανθρώπους στον κόσμο των τεχνών, ενισχύοντας τους θεσμικούς δεσμούς μεταξύ Μ. Βρετανίας, Ελλάδας και Ευρώπης.

Λίγα λόγια για τους καλλιτέχνες από τη Μ. Βρετανία

  • Ο Akinbode Akinbiyi, γεννημένος το 1946 στην Οξφόρδη από Νιγηριανούς γονείς, είναι φωτογράφος του δρόμου. Τον απασχολεί ιδιαίτερα η καθηµερινή ζωή («everydaylifeness») των ανθρώπων και η ποίηση του καθημερινού. Το έργο του «Passageways, Involuntary Narratives, and the Sound of Crowded Spaces» (2015–17) [Περάσματα, ακούσιες αφηγήσεις και ο θόρυβος σε πολυσύχναστα μέρη] εκτίθεται στο Ωδείο Αθηνών.
  • Ο Rasheed Araeen δημιουργεί έργα με τη μορφή κοινωνικής τέχνης και στόχο τη μετασχηματιστική συνεργασία. Η εγκατάστασή του «Shamiyaana–Food for Thought: Thought for Change» (2016–17) [Shamiyaana – Τροφή για σκέψη: σκέψη για αλλαγή] στην πλατεία Κοτζιά προσκαλεί τους ανθρώπους να κάτσουν όλοι μαζί κάτω από πολύχρωμα στέγαστρα που είναι εμπνευσμένα από τη «shamiana» (παραδοσιακή γαμήλια σκηνή στο Πακιστάν) και να απολαύσουν ένα γεύμα με συνταγές από όλη τη Μεσόγειο, μαγειρεμένο σε συνεργασία με την Οργάνωση Γη.
  • Εμπνευσμένο από τη διαδρομή του Aimé Tschiffely από το Μπουένος Άιρες στη Νέα Υόρκη (1925–28), το έργο του Ross Birrell «The Athens–Kassel Ride: The Transit of Hermes» (2017) [Διαδρομή Αθήνα–Κάσελ: η μετάβαση του Ερμή] είναι σύλληψη του Ross Birrell σε συνεργασία με τον Peter van der Gugten και τον David Wewetzer. Πρόκειται για ένα συμμετοχικό πρότζεκτ, ένα ταξίδι με άλογα επί 3.000 χμ., που συνδέει την Αθήνα και το Κάσελ – τις δύο πόλεις της documenta 14 – και θα διαρκέσει 100 ημέρες. Μία ομάδα αναβατών και αλόγων, ξεκινώντας από την Αθήνα, θα κατευθυνθεί βόρεια διασχίζοντας την Ελλάδα και αρκετές άλλες χώρες, χαράζοντας έτσι μια «διαγώνιο» στην Ευρώπη και ιχνηλατώντας τις ιστορικές και σύγχρονες εντάσεις στην ήπειρο.
  • Ο Lucien Castaing-Taylor, γεννημένος στο Λίβερπουλ το 1966, είναι ένας πειραματικός κινηματογραφιστής, ο οποίος ακολουθεί µια αποκεντρωμένη, µη ανθρωποκεντρική προσέγγιση όσον αφορά την οπτική πρακτική της κινούμενης εικόνας. Μαζί με την Ελβετή καλλιτέχνιδα Véréna Paravel θα παρουσιάσουν τις δύο καινούριες τους εγκαταστάσεις µε ταινίες στην documenta 14: στην πρώτη, με τίτλο «Somniloquies» (2017) [Υπνολαλίες], η κάµερά τους κινείται πάνω από κοιµισµένα, απροστάτευτα γυµνά σώµατα ενώ το ηχητικό υλικό αναµεταδίδει την υπνολαλία, τις νυχτερινές εικοτολογίες και τις ονειρικές αφηγήσεις του Dion McGregor, ενός γκέι Αμερικανού στιχουργού· η δεύτερη εγκατάστασή τους επικεντρώνεται στην αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του Issei Sagawa, ο οποίος έγινε διαβόητος το 1981, όταν, ως φοιτητής στο Παρίσι, δολοφόνησε µια συµφοιτήτριά του και στη συνέχεια επιδόθηκε σε κανιβαλισµό.
  • Ο Theo Eshetu γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1958 και ασχολήθηκε με τη φωτογραφία, πριν επικεντρωθεί στο καλλιτεχνικό βίντεο. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται κυρίως με τις εγκαταστάσεις με ψηφιακό βίντεο· το έργο του «Atlas Fractured» (2017) [Άτλας διασπασμένος], που παρουσιάζεται στη documenta 14, είναι ένα παράδειγμα του πως ο Eshetu χρησιμοποιεί τις εκφραστικές δυνατότητες του μέσου αυτού για να εξερευνήσει δημοφιλείς εικόνες, ή ακόµα και στερεότυπα της κουλτούρας, τα οποία έχουν ενεργοποιήσει τη φαντασία του από τα πρώτα κιόλας καλλιτεχνικά του βήματα.
  • Ο Douglas Gordon, ένας καλλιτέχνης γνωστός για το ότι όρισε εκ νέου τις προσδοκίες όσον αφορά την κινούµενη εικόνα και τη σχέση μεταξύ ήχου, κειμένου, εικόνας και ανθρώπινου πορτρέτου, συμμετέχει στην έκθεση με µια ταινία-εγκατάσταση προβαλλόµενης εικόνας διάρκειας 97 λεπτών, με τίτλο «I had nowhere to go» (2016) [Δεν είχα πού να πάω]. Στην ταινία αυτή ακούγεται η φωνή του πειραματικού κινηματογραφιστή Jonas Mekas να διαβάζει αποσπάσματα από την αυτοβιογραφία του (η οποία εκδόθηκε το 1991) και να περιγράφει τη ζωή του ως εφήβου στην κατεχόµενη Λιθουανία κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεµο, ενώ η εικόνα του εµφανίζεται περιοδικά στην οθόνη. Το κινηματογραφικό πορτραίτο του Jonas Mekas από τον Gordon δίνει συνέχεια στην πρακτική του καλλιτέχνη ως καινοτόμου και σε έναν βαθµό εικονοκλαστικού προσωπογράφου.
  • Ο David Harding είναι ένας αφοσιωμένος καλλιτέχνης-δάσκαλος, γεννημένος στο Εδιμβούργο το 1937. Συχνά παράγει έργα τέχνης μέσα από τη διαβούλευση και τη συνεργασία με τους κατοίκους μιας πόλης – πρακτική που συνέβαλε στην ανάπτυξη της τέχνης η οποία έγινε γνωστή ως «νέο είδος δηµόσιας τέχνης». Η μουσική και το τραγούδι υπήρξαν ανέκαθεν σημαντικά για τον Harding και η λέξη «ενορχηστρώνω» είναι ουσιώδης για την κατανόηση της προσέγγισής του όσον αφορά την τέχνη· αυτός ο μουσικός όρος, ο οποίος εμπεριέχει το να είναι κανείς ανοιχτός στους άλλους και να εξυµνεί την πιθανή αρµονία και δυσαρμονία των πολιτισµικών διαφορών, αποτελεί βασικό στοιχείο που αντηχεί στην κοινωνική, πολιτική και παιδαγωγική διάσταση της πρακτικής του. Αυτό ισχύει και για το έργο του για την documenta 14 με τίτλο «If you do not love me ...» (2017) [«Αν εσύ δεν με αγαπήσεις…»] από το ποίημα του Samuel Beckett «Cascando» (1936), το οποίο παρουσιάζεται στο πάρκο Ριζάρη.
  • Η Susan Hiller μάς οδηγεί με το έργο της στις εσχατιές του γνωστού κόσµου, σε τοποθεσίες όπου οι συνήθεις τρόποι απεικόνισης διστάζουν. Η γλώσσα είναι κεντρικό στοιχείο της δουλειάς της και το έργο της «The Last Silent Movie» (2007–08) [Η τελευταία βωβή ταινία], μία εγκατάσταση με δικάναλο βίντεο, σε ασπρόμαυρο, παρουσιάζει τη γλώσσα ως πολιτισµική κατασκευή που εµπεριέχει και δημιουργεί κόσµους. Στο «The Last Silent Movie» ακούµε ηχογραφήσεις από γλώσσες που έχουν εκλείψει ή κινδυνεύουν να εκλείψουν· κάθε γλώσσα πεθαίνει ή, όπως πολλοί από τους οµιλητές που ακούµε, έχει ήδη πεθάνει. Η τεχνολογία επιτρέπει στις φωνές των νεκρών να ακουστούν και καθώς ακούγονται, επιστρέφουν στον κόσµο των ζωντανών για να διατυπώσουν τις εµπειρίες των κόσµων που οι γλώσσες αυτές περιγράφουν και εµπεριέχουν.
  • Η Lala Meredith Vula, είναι απόφοιτος του Goldsmiths College of Art. Το 1988 έφυγε από το Λονδίνο και πήγε στην αλβανική ύπαιθρο, όπου άρχισε να φωτογραφίζει θημωνιές, στο πλαίσιο ενός πρότζεκτ που βρίσκεται σε εξέλιξη σχεδόν τρεις δεκαετίες. Η Meredith-Vula βρήκε σε αυτές τις θημωνιές «την πεμπτουσία της καλλιτεχνικής δημιουργίας» και εξακολουθεί να καταχωρίζει τη διαρκή παρουσία τους. Η φωτογραφία εξατομικεύει τις θημωνιές· τις μετατρέπει σε σύγχρονα αντικείμενα που επιδέχονται τεκμηρίωση και που λειτουργούν ως σιωπηροί μάρτυρες των ιστορικών γεγονότων που διαδραματίστηκαν σε αυτές τις ταραγμένες περιοχές, υπογραμμίζοντας παράλληλα τη σημασία τους. Επιλεγμένες φωτογραφίες από το πρότζεκτ αυτό παρουσιάζονται στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
  • Η Rosalind Nashashibi, γεννήθηκε στο Κρόιντον το 1973 και εξακολουθεί να ζει στο Λονδίνο. Ζωντανή ύλη και ζωηρές επιφάνειες βρίθουν στις ταινίες της μέσα από τις οποίες εξετάζει το ζήτηµα του εγκλεισµού, της «περίφραξης». Στην ταινία της «Vivian’s Garden» (2017) [Ο κήπος της Βίβιαν] πρωταγωνιστεί µία Εβραία ζωγράφος που δημιουργεί αφαιρετικά έργα μεγάλης κλίµακας και ζει αυτοεξόριστη στο Παναχατσέλ της Γουατεμάλας. Το δεύτερο έργο με το οποίο η Nashashibi συμμετέχει στη documenta 14 είναι η ταινία «Why Are You Angry?» (2017) [Γιατί είσαι θυμωμένη;], μία συνεργατική δουλειά με τη Lucy Skaer. Πρόκειται για μια καινούρια ματιά στους πίνακες του Gauguin καθώς το έργο εξετάζει τα προβλήματα και τις δυνατότητες απεικόνισης των γυναικών μέσα από την ιδιαίτερη ματιά του ζωγράφου, παρουσιάζοντας πλάνα με Ταϊτινές γυναίκες στην καθημερινότητά τους.

Για το πλήρες πρόγραμμα, επισκεφθείτε τον ιστότοπο της documenta 14.

Πληροφορίες

Για περαιτέρω πληροφορίες, επικοινωνήστε με την Μαρία Παπαϊωάννου:

Email Maria.Papaioannou@britishcouncil.gr
Τηλέφωνο +30 210 369 2336
Share this