Ο Βρετανός φωτογράφος George Georgiou στη PhotoBiennale 2018

«Χωρίς γεγονός»
Μια έκθεση των George Georgiou και Γιάννη Στυλιανού

Η έκθεση με τίτλο «Χωρίς γεγονός» αποτελεί μια συνεργασία μας με το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο της φετινής PhotoBiennale, σε επιμέλεια του κυπριακής καταγωγής Βρετανού φωτογράφου George Georgiou. Στην έκθεση αυτή ο γνωστός φωτογράφος παρουσιάζει την πιο πρόσφατη δουλειά του επιχειρώντας έναν δημιουργικό διάλογο με τον Θεσσαλονικιό φωτογράφο Γιάννη Στυλιανού, ο οποίος προσέγγισε το αντίστοιχο θέμα με απόσταση μισού αιώνα από τον πρώτο.

Ο George Georgiou φωτογραφίζει παρελάσεις σε διάφορες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών, στη σκιά της προεκλογικής περιόδου Τραμπ, στη σειρά «In the Company of Strangers: Americans Parade» (2016–17). Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες του κρατούν μια αυστηρή απόσταση από το γεγονός, εστιάζοντας στην έννοια του θεατή. Η λεπτομερειακή του ματιά μας προσφέρει ένα στιγμιότυπο της σκηνής ενώ παράλληλα πραγματεύεται με σχολαστικότητα το αστικό τοπίο και τη σύνθεση που το περιέχει.

Μισό αιώνα νωρίτερα, το 1967 ο Γιάννης Στυλιανού φωτογράφισε στη Θεσσαλονίκη την παρέλαση της 25ης Μαρτίου, αγνοώντας επιδεικτικά το επίσημο γεγονός, στρέφοντας το φακό του στην αδημονία του πλήθους, την επιθυμία των ανθρώπων να αποκτήσουν ορατότητα σκαρφαλώνοντας σε αυτοκίνητα και κολόνες, την αυθόρμητη ανάμιξη τάξεων και ηλικιών. Ένα μήνα αργότερα ο αυθορμητισμός αυτός πάγωσε όταν την 21η Απριλίου εκδηλώθηκε στρατιωτικό πραξικόπημα. Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Στυλιανού, στο πνεύμα της ανθρωπιστικής φωτογραφίας, εμπλέκουν τον θεατή μέσα από χειρονομίες και εκφράσεις που επιχειρούν να συλλάβουν το σφυγμό της ημέρας και της εποχής.

Σε αυτή την έκθεση, ο Georgiou αναδεικνύει την πυκνή, πολυεπίπεδη αφήγηση και των δύο φωτογράφων, η οποία πραγματοποιείται χωρίς ορατό γεγονός, με ακούσιο πρωταγωνιστή τον άνθρωπο της καθημερινότητας. Η σύζευξη του έργου τους υποδεικνύει την αλλαγή βηματισμού στη φωτογραφική προσέγγιση: Ο Georgiou υιοθετεί την αυστηρή απόσταση ασφαλείας φιλοξενώντας στο ίδιο πλάνο τον υπαινικτικό συσχετισμό των ανθρώπων με το δημόσιο χώρο που τους περιέχει και ο Στυλιανού μοιάζει να πλησιάζει στον ανύποπτο πολίτη όσο επιτρέπει η διακριτικότητά του. Παραδόξως, και οι δυο φανερώνουν πολλά παρότι αναφέρονται σε κάτι που βρίσκεται εκτός κάδρου.